|
Sağlam kabadayıydı,İstanbul'da tanınır , bilinir,sayılırdı.İsmini veremem ,kendisiyle irtibatım yok.
|
İster,istemez bilemem.
70 li yıllardı.Harbiye'de Divan otelinin barında yaz günü demlenirken , korkunç bir yağmur başlamıştı.
Ani bastıran yaz yağmuru altında bir simitci ,yeni dizdiği simitlerini ve kendisini korumak adına çaresizce
saklanacak yer arıyor,sağa sola koşturuyordu.
Kabadayı,''evlat''dedi ,bar komisine,''koş ,simitciyi kap getir''.Fırladı komi,kaptı getirdi simitciyi,bar tentesinin altına.
Kabadayı,o sırada barda bulunan İstanbul'un tanınmış bir eczanesinin sahibinden,simitcinin simitlerini satın
almasını istedi,kibarca.''Ama ben bu kadar simiti ne yapacağım''diye soran eczacıya verdiği cevap ''Sen parasını ver
o çocuk ne yapacağını bilir''idi.Bar komisi hem bu kabadayıyı hemde simitcinin suratındaki mutluluk ifadesini
hiç unutamadı.
Atatürk Erkek lisesi Ankara.Rahmetli Veli Soysaldı.Namı değer Deli Veli.Okul müdürü.Her gün bütün okul, aralarından geçerek
girerdi okula rahmetli Deli Veli'nin ve müdür yardımcısı aynı zamanda edebiyat hocası rahmetli Asım Yurdakul 'un.Bakarlardı tüm talebelerine tek tek.
Bazılarını ayırırlardı aralarından.Bir gün tembel talebeyide ayırdılar sıradan.(Bu arada söylemek lazım .Hocalardan biri ülkücü
diğeri solcuydu.) O gün öğrendi tembel talebe, hocalarının neden talebelerini sıradan ayırdıklarını.İnce giyinmişti tembel
talebe Ankara'nın ayazında. Öğretmenleride soruşturuyorlardı nedenini.Varsa bir ihtiyaç, kendi mütavazı bütcelerinden
karşılayacaklardı belkide ,ama o çocuk tembelde olsa üşümemeliydi kış günü. O çocuk,o tembel talebe, hiç unutmadı hocalarının
suratlarındaki şefkat ve yüce insani bakışlarını.
Sahip olduğu restoranın camına bir serçe çarpmıştı adamın.Yarı baygın kalmıştı serçe bir müddet.Adam aldı serçeyi eline,su serpti,
içirmeye çalıştı,okşadı onu.Sevdi.Bir süre sonra kendine geldi serçe ve uçtu gitti.O süre içersinde serçenin ne olduğunu bilmez,
çaresizce bakışlarını adam hiç unutmadı.Gerçi serçe şanslıydı,sonunda uçabildi.Halbuki arabanın çarptığı,muhtemelen bel kemiği
kırılmış kediye hiç bir şey yapamamıştı restoran sahibi.İki çaresiz bakıştılar bir müddet.Restoran sahibi o kediyi ve ''ne oluyor''
diyen bakışlarını hiç unutmadı.
Emekliliğini meyhanecilik yaparak geçirmeye çalışan bir zamanların tembel talebesi,bar komisi,iş adamı bendeniz karşımda
oturan çaresizin gözlerinde gidiverdim geçmişe.
O gün gazeteden okumuştum,karnı aç bir çocuk o meşhur burger dükkanlarından birinde ,artık patates kızartmalarını (ki,kansorejendirler) yemeğe çalışırken müşterilerce dövüldüğünü.Beynim karıncalanmıştı.
Ne oldu ''LAN'' bu topluma ,doyuramadınızmı ''LAN'' aç bir çocuğu,dövene kadar, diye kendimi yerken,yüzyılın olayı diye anons
edilen Marmarayayda karşımda bir kız çocuğu.Altı yaşlarında,muhtemelen Suriye'li,ayaklarında plaj terliği, kış günü.Kir içinde.
Saçındaki bitlerle savaşıyor çocukcağız.Yakaladığı bir biti kırıyor küçücük tırnakları arasında.
Sevgili eşimin kendisine verdiği ay çöreğini ,mahçup utangaç alışını ve yemek için bizim trenden inişimizi izleyen bakışlarını
ben kaleme dökemem ,ancak hayatım boyuncada unutamam.
Yazımın başındaki hatıralarımla bu olayların ne ilgisi var diyebilirsiniz.Var veya yok.Belkide tek ortak noktası insan olabilmektir.
Ne bileyim ben.Ben tembel bir talebeyim.
Yazıda ismi geçen rahmetli hocam Asım Yıldırım,bilahire arkadaş olma şansına sahip
olduğum,Devlet Tiyatrosu sanatcısı Seval Gökçe'nin babasıdır.
|