Başlık ilginizi çekebilir.
Ne alaka denebilir.
Cami ve camiye bağlı tüm kavramlar kutsal ilan edildiği için, bu tür konuların konuşulması bile günah tozu sayılabilir.
Biz gerçek gördüklerimizi yazalım, susup susmama hakkını vicdanlara bırakalım.
Konu şöyle;
Başakşehir’de, Diyanet İşleri Başkanlığı, Başakşehir Müftülüğü, İmam Hatipliler derken, çok kola ayrılmış bir inanç yönetim mekanizması ile karşı karşıyayız.
Bir de gücü orantıya sığmayan cemaat temelli akımlar ve bunlara bağlı yan koordinatlar var.
Tabi tüm bu karmaşık uçlar tek odakta buluşuyor.
Camilerde.
Burada bir paragraf açmak gerekiyor.
Bölgede konumlanan ibadethaneler, skor sayısı saygı gören grupların talebine göre koordine oluyor.
Başka bir ifadeyle, nereye, ne kadar cami açılması gerektiği, mimari içerikleri, hangi kitleye hitap edeceği din alimlerinin görüş ve kanaatlerine göre şekilleniyor.
Bu noktaya kadar her şey anlaşılır gibi görünüyor.
Heyecan sonra başlıyor.
İlçe haritasını masanın üzerine koyan mahalli idare yönetim kadrosu, hangi parselin dini tesis alanı olduğunu biliyor ve görüyor.
Hatta, merkezi konumda yer alan ve sosyal donatı fonksiyonu taşıyan bazı parselleri de, meclis kararı desteğiyle, dini tesis hizmet alanı formasyonuna dönüştürebiliyor.
Yani, bu konudaki karar tasarrufu tamamen yerel belediye yönetiminin elinde.
Tabi, onun da savunması hazır. Müftülük talep etti, biz de talebe cevap veriyoruz gibi esnek bir açıklama durumu kurtarıyor.
Sıra uygulamaya geliyor.
Cami yapılması istenen yerlerin inşaat sorumluluğu kamu kasasına yük yaratmasın diye dernekler kuruluyor.
Cami yaşatma, geliştirme derneği gibi çeşitli isimler altında oluşturulan bu yapıların yönetim kurullarında siyasete yakın şahsiyetler göze çarpıyor.
Siyasete yakın olmak, organizasyon konusunda beceriye sahip, işinin eli olmak anlamına geliyor.
Dernekler kuruluyor, bağışlar toplanmaya başlanıyor.
Her namaz seansında görevli imam tarafından verilen vaazın sonu camiye yardım imanının hatırlatılmasına bağlanıyor.
Elinde makbuzlarla gezen mümin saymanlar, esnafların kasa önlerine konulan camekan bağış kumbaraları, derneğe gelir yaratmak için ayarlanan kermesler büyük finans havuzunun taşlarını örüyor.
Elektrik kurumu, sular idaresi, doğal gaz dağıtım şirketleri, servis edilen maneviyata bedelsiz hizmet desteği sunuyor.
Kira ödeme derdi bulunmayan, tüketim kalemlerinden soyutlanan, her eksik için yeniden çağrılar uyarlanan cami dernekleri, sürekli gelir üreten merkezler haline geliyor.
Resmi kurumların yetkisinde kalan bazı hizmet işletmeleri (büfe, çay bahçesi, gazete bayi, kantin, çay ocağı, kafe gibi) adı geçen derneklere sembolik kira bedelleri karşılığında teslim ediliyor.
Tabi işin bir de büyük dilimli akış tablosu var.
Belirli dükkanlar, iş yerleri, gayrimenkuller ve arsalar cami derneklerine bağışlanıyor.
Bağışın arkası kocaman gizemlerle dolu.
İlçede inşaat ruhsatı almak isteyen müteahhit firmanın gönlünden kopan bir destek modeli mi, büyük projeye soyunan gayrimenkul geliştirme şirketlerinin göz hakkı iadeleri mi, reel sebepler pek bilinmiyor.
Aklanamayan paraların rahatça legalize edildiği, rüşvetsel niyetlerin cesaret edinecek zemin belirlediği kontrolsüz bir ortamda, rant verileri giderek büyüyor.
Dün cami derneği olarak görev yapan sivil toplum kuruluşları, bu gün bol menülü Kur-an kursları, sübyan okulları, yaz iman okulları, spor kursları, dönem kampları gibi okkalı organizasyonlara soyunabiliyor.
Paranın miktarı, kime yaradığı, kimler tarafından kullanıldığı ve en önemlisi nerelere harcandığı sır gibi saklanıyor.
Camiden sorumlu dernek, yarım kilo çivi ihtiyacını bile belediyeden karşılar hale geliyor.
Başakşehir’de bu kategorinin içinde sayılabilecek epeyce kuruluş var.
Denetimden uzak, kontrolden muaflar.
Zerrab muhabbetinin fırtınası süredursun, besmelesi bol fırsatçılara dur demek zorunlu bir karar.
Kimi heveskar, kimi günahkar.
Anlayan anlar.
|